ای همه زیبایى! از اضطراب شب‌های تاریک معصیت، مثل یک ماهی شده‌ام که در قابی روی دیوار یخ زده باشد و نتواند خوشبختی را به خاطر آورد؛ مثل یک پرنده سنگین که با داشتن دو بال، از حجم آبی آسمان، هیچ نمی‌داند.
دستم را بگیر تا در هوای عشق تو پرواز کنم و از قفس غبارآلود تن رها شوم و اوج بگیریم تا آسمان آبی بندگی تو، ای مهربان‌ترین مهربانان....

بتول جعفرى، «شمیم یار»، پیام زن، سال یازدهم، ش 5، مرداد 81

مجمع فرهنگی فاطمیون شهرستان لنجان استان اصفهان

نوشته شده در پنج شنبه 90/8/26ساعت 5:24 عصر توسط سعید ایرانی نظرات ( ) |